Stage, special attention en feest!

Week 2 van onze stage zit er alweer op! Het eerste stage verslag is net naar school gemailt en de eerste plannen zijn gemaakt. Afgelopen week zat het allemaal wat tegen. We wilden graag wat kleine dingen gaan maken, maar met 1 grote schroevendraaier en zaag kom je niet heel ver. Het grote probleem is dat het gereedschap op het project tot een organisatie behoort die liever niet heeft dat jan en alleman erbij kan. Best begrijpelijk aangezien je dan vast veel mist als je hier zelf terug komt om te klussen. Er was echter een groep vrijwilligers voor de start van onze stage die de sleutel ergens konden lenen en ons was verteld dat wij dat ook zouden mogen. Dat laatste is niet het geval zolang Ab en Jeannette niet in Ghana zijn en de sleutel met toegang is nu dan ook in Nederland. Er viel dus weinig meer te doen dat wat research en het maken van wat plannen. Het is dus maar mooi dat mijn lichaam ervoor koos om deze week ziek te worden:P
Woensdag voelde ik me de hele dag niet lekker en ’s avond kreeg ik dan ook koorts. Na een nacht van ongeveer 14uur was de koorts zo goed als weg en begon het herstel alweer. Donderdag maar even niet gaan werken en ‘uitgeziekt’. Nu gaat het allemaal weer prima op af en toe wat hoofdpijn na.

Zaterdag zijn we naar Techiman geweest, een nabij gelegen stad. Daar hebben we wat Europees eten ingeslagen (ja we hebben knakworstjes, dorperwtjes, melk en chocolade gevonden!), kost weliswaar een kapitaal maar dan heb je ook wat. Naast eten zijn we opzoek geweest naar gereedschap. Nu zijn we de trotse bezitsters van een mooie hout en metaal zaag, 8 schroevendraaiers in alle maten, een tang, hamer en schuurpapier. Het is niet veel, maar waarschijnlijk genoeg om wat te kunnen gaan prutsen;)

Tijdens de ochtenden houden we ons met name bezig met special attention en ik zou graag wat meer vertellen over de kinderen die ik dan help. Op http://www.operationhandinhand.nl/ staat over ieder kind sowieso een verhaaltje, mocht je meer over hun achtergrond willen weten.
Allereerst James, een ontzettend eigenzinnig jongetje! Hij is vier, maar ziet er jonger dan 2 uit. Zijn voeten zijn niet helemaal zoals het hoort, waardoor lopen nogal lastig voor hem is. Een knalrode mini rollater moet hem erbij helpen, al is hij nog niet in staat om deze zelf goed te besturen of af te remmen. Daarom oefen ik het lopen iedere dag een kwartier tot half uurtje met hem. Als James geen zin meer heeft gaat hij erbij zitten, wat nogal vervelend kan zijn als hij dit om de 3 meter doet. Al bij al maakt hij grote stappen vooruit en heeft hij vrijdag zijn persoonlijk record verbeterd! Een heel rondje om het grasveld bij het zwembed, met een kleine pauze in de speeltuin;)
Liza is een meisje dat heel zwaar gehandicapt is en alleen haar hoofd nog kan bewegen. Ondanks dat heeft ze een van de mooiste glimlachen van heel Hand in Hand! Meestal lacht ze als je haar aandacht geeft, maar soms komt hij ook uit het niets. Samen met Liza ga ik vooral naar de vogelnest schommel, waar ik samen met haar in kan gaan zitten. Verder zing ik soms wat liedjes voor d’r of rijd haar rond over het terrein.
Wumpini is een jongen die net als Liza zwaar gehandicapt is. Ik vind het bij hem lastig om te peilen wat wij hij leuk vind en wat niet. Een ding is zeker, hij wordt blij van muziek. Hij gaat dan op en neer met zijn bovenlichaam en doet soms mee met een belletjes instrument.
Kojo Joseph is een autistische en hyperactieve jongen, een ontzettend lastige combinatie voor hemzelf en zijn omgeving. Hij kan enorm lastig zijn en heeft de neiging om zichzelf of anderen te bijten. Daarom draagt hij altijd een bijtring om zijn nek. Ik zag niet heel erg uit naar de special attention met hem, omdat ik bang was dat ik alleen maar achter hem aan zou kunnen lopen. Het tegenovergestelde is waar, met Kojo heb ik de leukste special attention tijd! We gaan samen naar de snoozel room waar hij helemaal tot rust komt. Inmiddels weet hij dat we daar heen gaan en loopt hij gewoon rustig met me mee. Ik schommel hem er wat heen en weer in de hangstoel of hang samen met hem op de bank. Hij kruipt nu zelfs tegen me aan en wordt helemaal rustig als je zijn benen kriebelt. Als hij dan begint te lachen weet je dat de aandacht die hij krijgt hem goed doet.
Als laatste heb ik special attention met Paa Yaw. Dit is een wat oudere jongen, die heel aardig en rustig is. Hij probeert je altijd te helpen als je zijn rolstoel duwt, al heeft hij te weinig kracht om zichzelf echt vooruit te duwen. Echt praten kan hij niet en dus is er een spreekcomputer. Die ligt echter in het computer lokaal, waarvan ik van de week pas de sleutel heb gekregen en nu blijken de batterijen leeg. De achterkant moet open geschroefd worden en dat kan ik morgen dus mooi gaan doen nu we schroevendraaiers hebben. Nu hopen dat ze hier de juiste batterijen verkopen!

De week werd afgesloten met een feest hier bij Hand in Hand. Er werd afscheid genomen van een caregiver, een vrijwilliger vertrekt en een nieuwe werd welkom geheten. Feestjes hier zijn meestal van 5 tot 7 en bestaan uit muziek, dansen en eten. De kinderen krijgen allemaal de kans om hun beste dansje te doen, hun mooiste liedje te zingen of een versje op te zeggen. Super schattig en nu je de kinderen leert kennen, ben je nog trotser op ze:) Naast de kinderen krijgen ook de caregivers de kans om zich van hun beste kant te laten zien. Ik vind het echt geweldig dat deze mensen, die 24/7 de zorg voor 3 gehandicapte kinderen dragen, dan even helemaal los gaan! Ze gaan in een kring staan, allemaal klappend en zingend. Een voor een gaan ze dan naar het midden van de kring om hun beste dance move weg te geven. De sfeer is dan zo vrolijk en echt Afrikaans. Zelfs toen de stroom uitviel waren ze niet te stoppen;)

Met dit feestje wil ik graag mijn blog afsluiten, hij is lang genoeg geworden!
Liefs, Do