Tweede keer Ghana

Mijn eerste blog vanuit Ghana werd afgesloten met een stukje over mijn angst voor slangen. Sinds twee weken kan dat verhaal vervolgt worden, ik heb er een gezien! En ik moet toegeven, het viel ontzettend mee. Er was een werkoverleg midden op het Hand in Hand terrein als er opeens allemaal oproer ontstaat bij de ingang. Zegt Myrna heel vrolijk: er hangt een slang uit de boom! Iedereen ging kijken en toen werd zelfs ik een beetje nieuwsgierig. Tegen de tijd dat we in de buurt kwamen had John Adzo (mijn held van de dag) het beest al gedood. Het was een licht bruine, lange, maar dunne slang. Hangend over een stok is hij het terrein af gedragen om ergens in de bosje te eindigen.

Over deze gebeurtenis werd natuurlijk even nagepraat tijdens het werkoverleg. Wat blijkt, mensen geloven hier serieus nog in hekserij. Slangen bijten je lang niet altijd en als ze dat wel doen zou het maar zo kunnen zijn dat iemand die slechte bedoelingen met je heeft daar achter zit.
Het was voor het eerst dat ik me realiseerde dat hekserij iets is waar mensen hier echt in geloven. Dit is ook een van de redenen dat gehandicapte kinderen bij Hand in Hand opgevangen moeten worden. Het verhaal van Edmond is een voorbeeld daarvan. Deze schattige jongen met grote ogen stond in zijn dorp bekend als een bijzonder kind. Toen hij midden op de weg voor een vrachtwagen ging staan om de chauffeur aan te kijken en even later deze vrachtwagen verongelukte, kreeg hij daar de schuld van. Edmond was niet meer welkom in zijn dorp, gelukkig wel bij Hand in Hand!

Iets anders wat ik geleerd heb deze twee keer in Ghana is dat ik niet altijd even gemakkelijk met de ‘African time’ om kan gaan. De vorige keer had ik daar totaal geen moeite mee en dat verraste me toen zelf. Nu valt het me een stuk zwaarder, aangezien er dingen gedaan moeten worden. Binnen Hand in Hand is er een strak werkschema. Wil ik echter iets buiten de muren van Hand in Hand doen, dan is er wel African time en ik kan het niet zo goed combineren.
Sowieso dat ik de laatste tijd wat minder makkelijk aanpas aan Ghana. Ik kijk nu al uit naar al het lekkere (en makkelijke) eten, een warme douche en me fiets. Waar ik de komende weken nog even volop van ga genieten is alvaro me favoriete frisdrank hier, de leuke mensen die spontaan een praatje met je maken en het zonnetje natuurlijk;) Zou ik bijna Patricia’s fufu vergeten. Deze multitaskende caregiver is een schat en had deze typisch Ghanese maaltijd voor alle vrijwilligers gemaakt. Serieus de lekkerste fufu ooit!

Reizen met de trotro hoort er ook bij in Ghana. Na een middagje zwembad was het gister weer proppen om een plekje te scoren in de tro naar huis. Uiteindelijk zit je dan met 19 mensen in een mini busje gepropt en ben ik blij dat ik maar 1,70meter lang ben. Het mooie aan reizen met trotro’s is dat het nooit saai is, hele discussies over de prijs, maar liefst vier mensen die ervoor zorgen dat wij ons wisselgeld krijgen en het busje dat aan alle kanten blijkt te lekken als je door een tropische bui rijdt..

Een plek die niet typisch Ghanees is, maar wel bijzonder, is het Orthopedic Training Centre. Hier kunnen mensen terecht voor (orthopedische) hulpmiddelen en revalidatie. Aangezien twee kinderen van Hand in Hand er gerevalideerd hebben en Myrna en ik wel interesse hebben in orthopedie zijn we hier een kijkje wezen nemen. Twee jongens van onze opleiding lopen daar hun stage en die hadden alles perfect voor ons geregeld. We konden de hele dag in de werkplaats rondkijken en hebben gezien hoe (aangepaste) schoenen, braces en prothesen gemaakt worden. Er is zelfs een heel voorraad met benen en voeten uit het Westen! Wat ik vooral mooi vond is dat deze specifieke zorg, techniek en kennis er zijn in Ghana.

Afgelopen maandag was een bijzondere dag in Hand in Hand. De zeven nieuwste kinderen werden gedoopt. De ‘kerk’ op het terrein bevindt zich tussen een rotsformatie en was helemaal versiert met vlaggetjes en ballonnen. Er kwam een pastoor die de dienst leidde en de kinderen van Hand in Hand kent. Een kerkdienst hier bestaat altijd uit veel zang, dans en drums. In combinatie met de feestelijke stemming, allemaal vrolijke kinderen en caregivers is dat heel mooi om te zien! De kinderen die gedoopt werden droegen allemaal een blauw witte omslagdoek en een gouden hoofdband, ze straalden een voor een. Tettey vond de hoofdband niet zo nodig en bleef hem er maar van zijn hoofd trekken. Balloon was jaloers op Gabriel, want die had wel zo’n mooie hoofdband en hij niet. Iedereen vond dit leuk om te zien, want Balloon was de laatste tijd veel ziek en liet nooit van zich horen. Dat was die ochtend wel anders!
Na deze ceremonie was er vanaf 4uur ’s middags een groot feest om een aantal caregivers en vrijwilligers welkom te heten of uit te zwaaien. Wat ons vooral deed beseffen dat komende week ons afscheidsfeest al is...

Liefs, Dorianne