Mijn eerste hulpmiddel en watervallen

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is het zover: ik heb een hulpmiddel hier in Ghana gemaakt! Stage lopen zonder duidelijke opdrachten is toch best lastig en ik had in het begin nogal moeite om te zien wat we hier kunnen gaan doen. Gelukkig heeft het de afgelopen weken allemaal wat meer vorm gekregen en hebben we voor de komende twee weken een strakke planning. Nu nog zien of dat gaat werken met de ‘Ghanese tijd’.

Mijn eerste hulpmiddel is voor Emmanuelle, een meisje dat zonder armen en benen is geboren. Ze heeft echter geen geestelijke handicap zoals de meeste andere bewoners van Hand in Hand. Ondanks haar zware lichamelijke handicap red ze zich aardig. Rollend over de grond of zittend heup voor heup naar voren hoppend kan ze zichzelf verplaatsen en met een pen in haar mond kan ze schrijven. Deze vaardigheden helpen haar enorm en om haar zelfstandigheid te vergroten hebben we geprobeerd een eethulpmiddel voor haar te maken waarmee ze zelf kan gaan eten.
Het hulpmiddel bestaat uit een houder waar je een lepel in kunt schuiven/hangen. Eerst neemt Emmanuelle de lepel bij het handvat in haar mond en schept er eten op (afbeelding 1). Dan hangt ze de lepel in de houder (afbeelding 2), welke ze kan omdraaien (afbeelding 3). Na het omdraaien kan ze het eten van de lepel eten (afbeelding 4), de houder weer terug draaien en de lepel in haar mond nemen om nieuw eten op te scheppen.
Inmiddels is er een prototype gemaakt waar ze twee keer mee gegeten heeft. Het kost nog erg veel tijd, maar hopelijk gaat hier het gezegde ‘oefening baart kunst’ op. Emmanuelle is er in ieder geval erg trots op dat ze zonder hulp kan eten. Om het hulpmiddel te verbeteren is er van het weekend een herontwerp gemaakt, wat we deze week hopen te kunnen maken.

Vorig weekend hebben we voor het eerst een dagtrip gemaakt naar een van de toeristische attracties hier in de buurt. We moesten er een hobbelig ritje over vele zandwegen voor over hebben, maar dan krijg je wel twee mooie watervallen te zien.
De meest bekende is de Kintampo Waterfall. Een mooie hoge waterval, waar je zelfs onder kunt gaan staan als je wilt. Het iets wat frisse weer en een groep opdringerige Ghanese jongens weerhield ons er uiteindelijk van om onze bikini’s aan te trekken. Na een erg duidelijke nee lieten de jongens ons met rust en hebben we toch kunnen genieten van de waterval onder het genot van een bofroet (een soort oliebol met crunchy korst).
Op de terug weg begon het wat te regenen, een goed moment voor een pauze in het wegrestaurant om de hoek van de waterval. Een erg goede keuze want het buitje veranderde in een flinke tropische bui, daar wil je liever niet in lopen. En lopen moesten we, want de waterval is ongeveer 5km buiten de stad en de taxi chauffeur vroeg enorm weer geld om te blijven wachten. Hopend op een voorbij komende taxi hebben we dus gezegd dat hij ons alleen maar hoefde te droppen. Helaas geen taxi te bekennen op de terug weg, dus zat er weinig anders op dan te gaan lopen. Gelukkig was er een aardige Ghanese man die ons wel een lift wilde geven. De laatste 3,5km gingen dus toch nog snel:)
De dag werd afgesloten bij de heilige Fuller Falls, misschien minder hoog, maar veel mooier dan de Kintampo Falls. We waren de enige bezoekers, heerlijk rustig! De waterval is een soort trap en totaal niet stijl. Je kon dan ook helemaal omhoog lopen naar het begin van de waterval, waar je een mooi uitzicht naar beneden had en midden in de natuur stond.

Deze week moet ons visum alweer verlengt gaan worden en dat betekend dat de tijd sneller is gegaan dan verwacht. Ik ken inmiddels de meeste mensen bij Hand in Hand en krijg steeds meer respect voor iedereen die hier werkt. De kinderen zijn echt schatten en nu ik weet hoe ik met de verschillende kinderen om moet gaan kost het me ook minder moeite. Je raakt echt aan ze gehecht. Kojo Joseph die aandacht zoekt rond het vrijwilligershuis, Patrick die ’s ochtends op je afstormt om je te knuffelen, Theresa die even tegen je aan komt hangen na het eten, Stephen die trots zijn schoolboeken laat zien en zo zijn er nog veel meer!

Liefs uit Nkoranza!