Terug in Ghana

Bij deze de eerste blog vanuit Ghana! Onze reis is helemaal goed gegaan, na een dagje vliegen en een dagje bus kwamen we aan in Nkoranza. Hier vonden we al snel de plaats van bestemming, de Hand in Hand Community.

De volgende ochtend was het al vroeg dag aangezien de haan om kwart over zes voor ons raam begon te kraaien en er al flink wat leven in de community was. Na een erg frisse douche, zijn we de community gaan verkennen. Ondanks dat er aardig wat mensen leven is het er erg overzichtelijk. Wel werden we met namen en gezichten overspoeld, maar langzaam aan begin ik er al steeds meer te kennen. De kinderen zijn meestal hartstikke leuk en een aantal proberen je meteen te strikken voor hun favoriete bezigheden. Zo is er bijvoorbeeld Moses, die non-stop naar je toekomt en alleen maar bicycle bicycle weet uit te brengen en dat houdt hij gerust de hele dag vol als je hem zijn zin niet geeft!
Tot nu toe hebben we nog geen vast programma gehad en hebben we vooral meegekeken en wat geholpen bij de fysiotherapie. Zodra onze stage start zullen we in de ochtend een programma krijgen voor special attention (1 op 1 begeleiding) en een kind wat we standaard zullen helpen met eten. Met dat laatste heb ik al ervaring opgedaan en kan zeggen dat het snel went om kinderen met je handen eten te geven. De middag zijn we straks vrij om aan onze stage te werken.

Het vrijwilligershuis is een rustig stekkie in een hoekje van de community waar we lekker even kunnen bij tanken. Myrna en ik delen een prima kamer. Daarnaast is er een overdekt terras, keukentje, eetkamer, wc en douche. De laatste is enorm en in de openlucht. Geen enkel probleem, behalve dat het gemiddeld zo’n 23 graden is ’s ochtends, er een windje staat en het water ijskoud is. Je wordt er in ieder geval goed wakker van zullen we maar zeggen.

Ondanks dat Ghana bekend terrein is, moet ik een beetje wennen. Het is even schakelen naar de Ghanese cultuur en het accent. Mannen die je graag een taxi ritje aansmeren en kinderen die vrolijk naar je zwaaien, dat is in ieder geval hetzelfde gebleven.

Al bij al ga ik me hier bij Hand in Hand denk ik wel thuis voelen. Wordt vervolgt!

Liefs, Dorianne

Ps. Mijn slangen fobie komt momenteel niet heel goed uit, want er zijn veel jonge vogels, waardoor ze niet alleen op de grond kunnen zitten, maar ook in de bomen. De laatste paar weken zijn er al drie gevonden en dat stelt mij nou niet bepaald gerust.. Als we naar de wc gaan moeten we via buiten en ’s avonds blijf ik het eng vinden.. Hopelijk wordt dit deel van mijn blog niet vervolgt!