Aflao, yevu en kinderen

Hoi allemaal!

Weer een blog vanuit Ghana.

Zondag heb ik een dagtrip gemaakt naar Aflao. Een kustplaats aan de grens met Togo.
Het plan was om samen met Noriqo te gaan. Maar Eric en Filip hadden hetzelfde plan. Uiteindelijk zijn we met z'n allen gegaan en gingen ook Emma (een andere vrijwilligster) en Randy (de 4-jarige zoon van Eric) mee. Eric stelde zijn auto ter beschikking wat erg fijn was, dan hoeven we niet opgepropt in een trotro (een busje waarvan iedere vierkante centimeter wordt benut) te reizen.

Na meer dan 2 uur rijden over een niet altijd even goede weg (de internationale weg naar Togo is zelfs deels niet geasfalteerd), namen we eerst een kijkje bij de grensovergang. Leuk om te zien, maar naast de drukte niet heel bijzonder.

Vervolgens naar het strand, wat niet wit was, maar er stonden wel palmbomen en er lagen van die langwerpige houten boten. Na een drankje de stad ingegaan om wat te eten. Het was alweer half 4 en niemand had geluncht. Terug op het strand eiste een man 1 ghanese (dat zeggen ze er hier altijd bij:S) cedi per persoon, omdat het zijn strand zou zijn. De grootste onzin, want niet een zwart persoon betaalde. Alleen omdat we blank zijn (op Eric en Randy na) willen ze geld. Als blanke wilt iedereen sowieso je wat verkopen of gewoon weg wat van je hebben. In Aflao vond ik het nog erger dan in Accra of Ho, misschien omdat het kleiner is? Je hoort in ieder geval vaak yevu, yevu! (blanke). Als kinderen het doen is het meestal wel grappig, even zwaaien en ze zijn helemaal blij, maar vanaf ongeveer 14 jaar worden ze vervelend.
Om terug te komen op het strand, we hebben (uiteraard) niet betaald en zijn naar een ander strand gegaan. Het strand lag zo'n anderhalve meter hoger dan zee en liep vrij schuin af waar de zee begon, best apart. Het was wel een mooie plek om van de zee te genieten, ook al was het al bijna donker. Echt een duik heb ik niet genomen. Schijnbaar vond de zee dat een beetje flauw, want er kwam een grote golf die helemaal tot aan de bovenste rand van het schuinoplopende strand kwam en ons overspoelde. Toen maakte het allemaal niet meer zo veel uit, we waren nat en zaten helemaal onder het zand. Dus gingen we wat verder dan pootje baden. Echt zwemmen kon niet, want er waren soms hele grote golven en de stoming was sterk.
Het was wel een heel druk strand en er was veel muziek. Als afsluiter nog een drankje gedronken, terwijl er een aantal kinderen om ons heen hingen.

Een van de kinderen was een jongen van 10 jaar, en dat straalde zijn gedrag ook uit, maar hij had de lengte van een 4-jarige. Hij miste zijn handen en had maar een voet. Ondanks dat kon hij het beste dansen van allemaal! Na zo'n dag met plezier brengt zoiets je wel weer terug naar realiteit. Je ziet regelmatig mensen met een handicap, maar dit was het eerste kind dat ik zag wat zo ernstig gehandicapt was.

Kinderen kunnen heel leuk, vervelend en lief zijn, maar ook ontzettend eerlijk en dat maakt ze zo leuk.
Zo hebben er al een aantal kinderen gevraagt of ik misschien een jongen was. Ik draag namelijk geen oorbellen en ieder meisje in Ghana krijgt al op jonge leeftijd gaatjes. Een volwassene zou zoiets nooit vragen.
Ook mijn broertjes zijn hartstikke eerlijk. Breng ik niets voor ze mee als ik naar de stad ben geweest, dan zeggen ze gewoon dat ze het stom vinden. Breng ik wel wat mee, dan zijn ze ook heel eerlijk en wordt ik bijna dood geknuffeld. Emmanuel, de jongste, kan heel lief zijn. Zijn grootste hobby's zijn echter veel herrie maken en op de knopjes van de tv drukken..:P

23 Januari heb ik een bruiloft. Mijn gastouders gaan trouwen en me gastmoeder waarschuwde me vast dat er veel mensen komen. Ben benieuwd, tegen die tijd volgt er vast een blog;)

Verder niets bijzonders, ga wat foto's plaatsen van het strand.

Liefs, Dorianne