Uitzicht, rare mannen en leuke familie

Hoi allemaal!

De meeting met de andere vrijwilligers was gezellig. 3 zijn er al een maand en 3 zijn er nieuw. Morgen is er een feest van Projects Abroad in Accra (de hoofdstad) waar ik heen ga met een aantal van de vrijwilligers, hopelijk leren we elkaar dan beter kennen.

Ben een paar dagen terug met mijn gastmoeder kleren wezen kopen. Ze zijn 2e hands en lagen op een veranda uitgestald in stapels. Het was een huis vlak achter dat van ons, terwijl ik niet eens wist dat daar nog meer huizen stonden.. Uiteindelijk had ik voor 11 euro 2 rokken (ja mam, je leest het goed), een shirtje (H&M) en een wat langere blouse. Waar ik het laatste mee moet combineren weet ik eigenlijk niet, maar Rejoice vond het wel wat.

De kleding voorschriften zijn hier nogal anders dan in Nederland. Vrouwen horen zowel hun knieen als hun schouders te bedekken.. (hoezo lekker bruin worden?) Een echte korte broek heb ik nog niet gedragen, wel eentje die net boven mijn knieen komt, dat schijnt nog net te kunnen. Hempjes draag ik alleen thuis, want mijn gastmoeder draagt ze zelf ook. Vandaag ben ik voor het eerst verbrand (op mijn voeten, dus ik heb nu een mooie afdruk van mijn slippers:P).

Zaterdag met me broertjes naar het internet cafe geweest waar ze een mailtje naar me moeder gingen sturen:) John (mijn gastvader) haalde ons op en nam ons mee naar de kapper, want de jongens moesten geknipt worden. De kapper was ook een vriend van hun en wilde mij een keer de stad laten zien. Verwachtte niet dat hij het ook echt zou doen, maar zondag stond hij toch echt voor de deur.

Hij heet Lopez en vertelde dat hij een soort van profeet was (met een Bob Marley uiterlijk, ongeveer 40 jaar). Hij nam me mee naar een vriend van hem, die ook profeet was. Beide zeiden van God door te krijgen dat ze mij welkom moesten heten:S Oke dan.. Door ja te knikken en oke te zeggen bij alles wat ze zeiden, had ik het uiteindelijk helemaal bij ze gemaakt.
Vervolgens nam Lopez me mee naar de top van een berg om me een geweldig uitzicht van de stad te laten zien. (Foto's volgen later, ik ben mijn camera vergeten.) Langzaam aan begon het donker te worden en ik vroeg of de taxi was blijven wachten. Nee, maar hij zou terug komen. Uiteraard deed deze dat niet. Dus hebben we in het donker die hele berg afgelopen.. Op de top had Lopez al verteld dat het zijn droom was om met een blanke vrouw te trouwen (dus..?), maar dat ik daar niets achter moest zoeken. Maar toen we in het donker die berg af liepen, kwam het er toch uit: I really like you, maybe we could marry sometime? Nou nee dus. Arme Lopez voelde zicht vervolgens nogal opgelaten en heeft heel vaak sorry gezegt. Dus het is hem vergeven. Al moet ik zeggen me niet helemaal meer op me gemak te voelen op die berg zonder verlichting en weinig bebouwing..

Langzaam aan weet ik mijn weg te vinden in Ho, dus dat is wel fijn. Ga nu gauw op jacht voor wat kerscadeaus, voor het donker wordt.

Iedereen hele fijne kerstdagen! en tot de volgende blog,
Dorianne