Mongolië
Blijf op de hoogte en volg Dorianne
28 Juni 2014 | Mongolië, Ulaanbaatar
19 juni, tweede etappe: Irkutsk-Ulan Batar; Duur: ongeveer 28uur, 2nachten; Afstand: 1119km; Totaal afgelegde afstand: 6304km.
De treinreis begon met een uitzicht dat overeenkomt met de omgeving van het Baikalmeer. Al snel werd het echter donker en was er weinig meer van te zien. De volgende ochtend bevonden we ons nog steeds in Rusland, maar het landschap leek al echt op dat van Mongolië. Het was ontzettend mooi en ik had de neiging om non-stop foto’s te maken. Dat is natuurlijk wat overdreven, maar het voelde zonde om een boek te gaan lezen en het uitzicht te missen. In de middag kwamen we aan bij de Russisch-Mongoolse grens en kon het wachten beginnen. Allereerst ruim vijf uur aan de Russische kant. Het was prima weer en ik stond met wat mensen op het perron te praten toen er opeens een hoosbui over kwam. Wij de stationshal ingevlucht en gewacht tot het weer droog was. Komen we buiten, trein weg! Later kwam hij weer terug, om even later weer te verdwijnen.. De logica was ver te zoeken. Op het eind bleef er nog een wagon over, met voor de helft toeristen en een andere helft aan Mongolen. De Mongolen waren voor een groot deel studenten die voor de zomer naar huis gingen en hadden allemaal bizar veel bagage mee. De groep toeristen was gevarieerd, van Zwitsers, Frans, Fins, Deens en een man uit Israel (die trouwens erg luidruchtig was). Met de Zwitsers mijn kleine beetje Frans weer opgehaald en veel met de Deense vrouw, die samen met haar 10-jarige zoon aan het backpacken was, geklets. Erg aardige mensen! Die vijf uur hebben we veel in treintjes gepraat: de Zwitserse vrouw zei iets in het Frans, de Franse jongen vertaalde het in het Engels en de Deense vrouw weer naar het Deens voor haar zoon. Zo duurt een gesprek wel lekker lang en dat komt goed uit als je vijf uur moet wachten;) Nadat vele mensen onze paspoorten hadden ingekeken en de bagage gecheckt hadden mochten we door naar de volgende grenspost, die van Mongolië. Hier was de wachttijd slechts een ruime twee uur. Toch was ik erg blij toen we weer gingen rijden. Die trein is leuk, maar wel vooral als je voortbeweegt en naar buiten kunt kijken. Na de grenscontrole stapten alle Mongolen uit om op een lokale trein over te stappen die veel goedkoper zou zijn. Wat bleek, onze wagon werd gewoon achter die trein gekoppeld! Van een volle coupe bleef alleen ik nog over. Lekker rustig voor de nacht en ik had alle ruimte om mijn bagage uit te stallen.
De volgende ochtend vroeg kwamen we aan in Mongolië. Op het station afscheid genomen van iedereen en na een uurtje werd ik opgehaald door Bert. Op zijn boerderij ging ik vier dagen verblijven. Zodra we Ulan Batar uitreden maakte het uitgestrekte landschap meteen weer indruk op me. Bert woont in Terelj NP en daar heb je naast de kale bergen waar Mongolië om bekend staat, ook beboste stukken en grote rotsformaties. Erg afwisselend in ieder geval! Door vele regenval was de rivier te hoog om er met de auto door heen te gaan, dus werd de buurman met paardenkar opgetrommeld. De bagage en boodschappen via twee loopbruggetjes naar de overkant gebracht en op de paardenkar geladen. Bert ging terug naar de stad en voordat ik het wist zat ik met mijn beentjes over de rand op een houtenkar die in alle rust door een paard werdt voortgetrokken. Een fantastische manier om door het mooie landschap heen te hobbelen. De buurman was erg aardig en met handen en voeten kon hij erg goed communiceren! Bij aankomst werden we meteen omringt door vele honden, in het begin een beetje eng, maar ze doen nog geen vlieg kwaad. Eentje is echt een gezelligheids hond en liep graag met je mee of kwam voor je ger liggen. Ik had een eigen ger, een tent van een houten constructie bedekt met vilt. In het midden staat een houtkacheltje die ‘s avonds werd opgestookt en dan werd het al snel een sauna. Met de deur open was het goed te doen en gezellig met dat geknetter in je ger. Die deur is trouwens erg laag en de eerste dag heb ik mijn hoofd echt ontelbaar veel gestoten! Het sanitair was primitief, maar het went zullen we maar zeggen;) Khanna, Berts vrouw, maakte drie stevige maaltijden per dag. Daar was trouwens niets Mongools aan, kreeg gewoon aardappelen, schnitzel en bloemkool (met nootmuskaat!). Bert schijnt geen fan te zijn van het lokale eten:P De omgeving was echt heel erg mooi en naast het maken van wandelingen en boeken lezen heb ik ook een keer paardgereden. In het begin vond ik het echt eng, maar als je eenmaal doorhebt dat het beessie luisterd valt het wel mee. Na twee uur was ik echter wel erg blij dat het er op zat, want wat deden mijn benen en knieen zeer!
Samen met Bert en Miranda (andere gast) nog een dagtourtje naar de Gobi woestijn gedaan. Het was een hele lange rit door het uitgestrekte landschap dat langzaam vlakker werd met minder begroeiing. Tussendoor even thee gedronken bij een restaurantje langs de weg. Bert had gevraagd om thee zonder melk. De melk die Mongolen in de thee doen is echter zout en ter vervanging van de melk zat er dus gewoon zout in onze thee! Niet de beste combi ooit.. De de Gobi is een kiezel/steen woestijn en om bij de weinige zandduinen te komen hadden we een tour van twee a drie dagen moeten maken. Bert wist de mooie plekjes echter wel te vinden en na wat uurtjes rijden zijn we een klein stukje afgeslagen. Daar was het landschap vrij dor met meer plukjes groen dan dat het echt een veld was. Even een stukje gewandeld terwijl Bert de auto checkte en toen weer een paar uur terug in de auto. Die dag ook twee ritjes op de paardenkar gehad omdat de rivier nog steeds te hoog stond, kortom: ik had geen billen meer over!
Rond de boerderij hangt een hele rustige sfeer. Tussen de bergen in stellen de boerderijen niet veel voor. Overal liepen dieren, paarden, koeien, jaks, honden, en op hun uitwerpselen kwamen weer heel veel vliegen af! Naast vliegen zaten er veel bijen, ook in de gers, maar als de kachel aangaat gingen ze weg. Eigenlijk is het in Mongolië omgekeerde wereld, de mensen leven tussen hekken en de dieren lopen vrij rond. Vond het heerlijk om een paar dagen in de natuur te zitten en van de indrukwekkende omgeving te genieten.
Mijn laatste dag Mongolië heb ik in Ulan Batar (ook wel UB genoemd) doorgebracht. Ik kwam door omstandigheden wat later aan dan gepland, maar Bert was zo aardig me vanaf het hostel meteen een lift naar de tempel te geven. Het was de eerste Boeddistische tempel die ooit bezocht heb en ik vond het erg indrukwekkend. Er was een mega grote Boedda en daaromheen waren er heel veel gebedstrommels. Veel mensen liepen langs de tommels om aan iedere trommel een draai te geven. Het schijnt dat iedere trommel voor een overledene staat en door er een draai aan te geven geef je positieve energie aan de reincarnatie van die persoon. Vond het zelf best een mooie gedachte. De omgeving van de tempel was nogal vervallen, maar ze waren wel bezig de boel op te knappen. Wat vooral opviel waren de vele duiven voor de tempel. Zoveel heb ik er echt nog nooit bijelkaar gezien!
Na de tempel het grote plein in de stad bezocht. De best onderhouden plek in UB. Er staat een groot standbeeld van Kahn en het parlement bevindt zich er. Naast de grote gebouwen viel er nog iets op, vele kleine autootjes voor kinderen. Niet heel bijzonder, behalve dat ze op afstand bestuurbaar waren door papa of mama, vertier voor twee!
Er zijn een aantal musea en mijn keuze viel op het National History Museum. Het was erg modern en heel mooi ingericht, met Engelse informatie! Er waren ongeveer acht zalen met allemaal een ander thema, van het stenentijdperk en traditionele kleding tot de revolutie. Tegen de tijd dat ik uitgekeken was, was het al eind van de middag en tijd om wat souveniertjes in te slaan. Daarna gegeten bij een Mongools-Chinees restaurantje dat Bert had aangeraden. Mongoolse bami op, lekker, maar niet heel bijzonder. Via een binnendoor route (lees: ik wilde de weg afsnijden, maar had geen idee meer waar ik was) door een wijk gelopen en uiteindelijk vrij makkelijk het hostel weer gevonden. Daar kon ik nog even genieten van mijn luxe kamer en de wifi.
Graag had ik meer van Mongolië verkent, maar de volgende ochtend was het weer vroeg dag om de trein naar Beijing te halen. Daarover later meer!
Liefs, Dorianne
De treinreis begon met een uitzicht dat overeenkomt met de omgeving van het Baikalmeer. Al snel werd het echter donker en was er weinig meer van te zien. De volgende ochtend bevonden we ons nog steeds in Rusland, maar het landschap leek al echt op dat van Mongolië. Het was ontzettend mooi en ik had de neiging om non-stop foto’s te maken. Dat is natuurlijk wat overdreven, maar het voelde zonde om een boek te gaan lezen en het uitzicht te missen. In de middag kwamen we aan bij de Russisch-Mongoolse grens en kon het wachten beginnen. Allereerst ruim vijf uur aan de Russische kant. Het was prima weer en ik stond met wat mensen op het perron te praten toen er opeens een hoosbui over kwam. Wij de stationshal ingevlucht en gewacht tot het weer droog was. Komen we buiten, trein weg! Later kwam hij weer terug, om even later weer te verdwijnen.. De logica was ver te zoeken. Op het eind bleef er nog een wagon over, met voor de helft toeristen en een andere helft aan Mongolen. De Mongolen waren voor een groot deel studenten die voor de zomer naar huis gingen en hadden allemaal bizar veel bagage mee. De groep toeristen was gevarieerd, van Zwitsers, Frans, Fins, Deens en een man uit Israel (die trouwens erg luidruchtig was). Met de Zwitsers mijn kleine beetje Frans weer opgehaald en veel met de Deense vrouw, die samen met haar 10-jarige zoon aan het backpacken was, geklets. Erg aardige mensen! Die vijf uur hebben we veel in treintjes gepraat: de Zwitserse vrouw zei iets in het Frans, de Franse jongen vertaalde het in het Engels en de Deense vrouw weer naar het Deens voor haar zoon. Zo duurt een gesprek wel lekker lang en dat komt goed uit als je vijf uur moet wachten;) Nadat vele mensen onze paspoorten hadden ingekeken en de bagage gecheckt hadden mochten we door naar de volgende grenspost, die van Mongolië. Hier was de wachttijd slechts een ruime twee uur. Toch was ik erg blij toen we weer gingen rijden. Die trein is leuk, maar wel vooral als je voortbeweegt en naar buiten kunt kijken. Na de grenscontrole stapten alle Mongolen uit om op een lokale trein over te stappen die veel goedkoper zou zijn. Wat bleek, onze wagon werd gewoon achter die trein gekoppeld! Van een volle coupe bleef alleen ik nog over. Lekker rustig voor de nacht en ik had alle ruimte om mijn bagage uit te stallen.
De volgende ochtend vroeg kwamen we aan in Mongolië. Op het station afscheid genomen van iedereen en na een uurtje werd ik opgehaald door Bert. Op zijn boerderij ging ik vier dagen verblijven. Zodra we Ulan Batar uitreden maakte het uitgestrekte landschap meteen weer indruk op me. Bert woont in Terelj NP en daar heb je naast de kale bergen waar Mongolië om bekend staat, ook beboste stukken en grote rotsformaties. Erg afwisselend in ieder geval! Door vele regenval was de rivier te hoog om er met de auto door heen te gaan, dus werd de buurman met paardenkar opgetrommeld. De bagage en boodschappen via twee loopbruggetjes naar de overkant gebracht en op de paardenkar geladen. Bert ging terug naar de stad en voordat ik het wist zat ik met mijn beentjes over de rand op een houtenkar die in alle rust door een paard werdt voortgetrokken. Een fantastische manier om door het mooie landschap heen te hobbelen. De buurman was erg aardig en met handen en voeten kon hij erg goed communiceren! Bij aankomst werden we meteen omringt door vele honden, in het begin een beetje eng, maar ze doen nog geen vlieg kwaad. Eentje is echt een gezelligheids hond en liep graag met je mee of kwam voor je ger liggen. Ik had een eigen ger, een tent van een houten constructie bedekt met vilt. In het midden staat een houtkacheltje die ‘s avonds werd opgestookt en dan werd het al snel een sauna. Met de deur open was het goed te doen en gezellig met dat geknetter in je ger. Die deur is trouwens erg laag en de eerste dag heb ik mijn hoofd echt ontelbaar veel gestoten! Het sanitair was primitief, maar het went zullen we maar zeggen;) Khanna, Berts vrouw, maakte drie stevige maaltijden per dag. Daar was trouwens niets Mongools aan, kreeg gewoon aardappelen, schnitzel en bloemkool (met nootmuskaat!). Bert schijnt geen fan te zijn van het lokale eten:P De omgeving was echt heel erg mooi en naast het maken van wandelingen en boeken lezen heb ik ook een keer paardgereden. In het begin vond ik het echt eng, maar als je eenmaal doorhebt dat het beessie luisterd valt het wel mee. Na twee uur was ik echter wel erg blij dat het er op zat, want wat deden mijn benen en knieen zeer!
Samen met Bert en Miranda (andere gast) nog een dagtourtje naar de Gobi woestijn gedaan. Het was een hele lange rit door het uitgestrekte landschap dat langzaam vlakker werd met minder begroeiing. Tussendoor even thee gedronken bij een restaurantje langs de weg. Bert had gevraagd om thee zonder melk. De melk die Mongolen in de thee doen is echter zout en ter vervanging van de melk zat er dus gewoon zout in onze thee! Niet de beste combi ooit.. De de Gobi is een kiezel/steen woestijn en om bij de weinige zandduinen te komen hadden we een tour van twee a drie dagen moeten maken. Bert wist de mooie plekjes echter wel te vinden en na wat uurtjes rijden zijn we een klein stukje afgeslagen. Daar was het landschap vrij dor met meer plukjes groen dan dat het echt een veld was. Even een stukje gewandeld terwijl Bert de auto checkte en toen weer een paar uur terug in de auto. Die dag ook twee ritjes op de paardenkar gehad omdat de rivier nog steeds te hoog stond, kortom: ik had geen billen meer over!
Rond de boerderij hangt een hele rustige sfeer. Tussen de bergen in stellen de boerderijen niet veel voor. Overal liepen dieren, paarden, koeien, jaks, honden, en op hun uitwerpselen kwamen weer heel veel vliegen af! Naast vliegen zaten er veel bijen, ook in de gers, maar als de kachel aangaat gingen ze weg. Eigenlijk is het in Mongolië omgekeerde wereld, de mensen leven tussen hekken en de dieren lopen vrij rond. Vond het heerlijk om een paar dagen in de natuur te zitten en van de indrukwekkende omgeving te genieten.
Mijn laatste dag Mongolië heb ik in Ulan Batar (ook wel UB genoemd) doorgebracht. Ik kwam door omstandigheden wat later aan dan gepland, maar Bert was zo aardig me vanaf het hostel meteen een lift naar de tempel te geven. Het was de eerste Boeddistische tempel die ooit bezocht heb en ik vond het erg indrukwekkend. Er was een mega grote Boedda en daaromheen waren er heel veel gebedstrommels. Veel mensen liepen langs de tommels om aan iedere trommel een draai te geven. Het schijnt dat iedere trommel voor een overledene staat en door er een draai aan te geven geef je positieve energie aan de reincarnatie van die persoon. Vond het zelf best een mooie gedachte. De omgeving van de tempel was nogal vervallen, maar ze waren wel bezig de boel op te knappen. Wat vooral opviel waren de vele duiven voor de tempel. Zoveel heb ik er echt nog nooit bijelkaar gezien!
Na de tempel het grote plein in de stad bezocht. De best onderhouden plek in UB. Er staat een groot standbeeld van Kahn en het parlement bevindt zich er. Naast de grote gebouwen viel er nog iets op, vele kleine autootjes voor kinderen. Niet heel bijzonder, behalve dat ze op afstand bestuurbaar waren door papa of mama, vertier voor twee!
Er zijn een aantal musea en mijn keuze viel op het National History Museum. Het was erg modern en heel mooi ingericht, met Engelse informatie! Er waren ongeveer acht zalen met allemaal een ander thema, van het stenentijdperk en traditionele kleding tot de revolutie. Tegen de tijd dat ik uitgekeken was, was het al eind van de middag en tijd om wat souveniertjes in te slaan. Daarna gegeten bij een Mongools-Chinees restaurantje dat Bert had aangeraden. Mongoolse bami op, lekker, maar niet heel bijzonder. Via een binnendoor route (lees: ik wilde de weg afsnijden, maar had geen idee meer waar ik was) door een wijk gelopen en uiteindelijk vrij makkelijk het hostel weer gevonden. Daar kon ik nog even genieten van mijn luxe kamer en de wifi.
Graag had ik meer van Mongolië verkent, maar de volgende ochtend was het weer vroeg dag om de trein naar Beijing te halen. Daarover later meer!
Liefs, Dorianne
-
04 Juli 2014 - 22:25
Caspermartinus Heeneman:
Dorianne,
Als ik dit schrijf is het 4 juli.Vanmiddag was ik bij de plechtigheid voorafgaand aan de crematie van je fokus-collega Richard van der Blom.
Hij overleed, 27 juni,op 43 jarige leeftijd.Te jong dus!
Nu jij,een lange reis waarbij je mij en Annelies mee doet reizen goed en duidelijk geschreven.
Doe met regelmaat verslag omdat we er naar uitzien.
Goede reis en misschien tot ziens,
Cas en Annelies
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
